فروشگاه پایان نامه و پروژه دانشجویی

چکیده

موسیقی، عنصر برجسته ی زبان شعری و عامل اصلی تمایز شعر از زبان روزمره و گفتار عادی بوده، همچنین رابطه ی عاطفی میان خالق اثر و مخاطب و خواننده ایجاد می کند. در واقع شاعر با سرودن شعر مخاطب را در فضای عاطفی قرار می دهد و بدین وسیله حالات مختلف روحی و عاطفی را بر می‌‌انگیزاند. خیال، عاطفه، اندیشه، شکل و موسیقی، عناصر پنج گانه ی تشکیل دهنده­ی شعر به شمار می­روند. موسیقی در شعر، یکی از مهمترین ابزارها در انتقال معانی و همچنین ایجاد عاطفه و احساس است. موسیقی در معنای وسیع شامل هر نوع هماهنگی و رابطه‌ای است که میان واژه ها وجود دارد. آن چه شاعری را از شاعران دیگر متمایز می کند، شیوه بیان، کاربرد ویژه­ی زبان و عناصر زبانی و تمهیدات و شگردهای کلامی اوست. موسیقی ترکیب اصوات به صورت گوش نواز است. قدمت موسیقی ایران با پیدایش نژاد آریایی گره خورده است کلمات دلنشین و آهنگین به تدریج صورت شعر و ترانه پیدا کرده و به ابداع نغمه و موسیقی منجر شده است. موسیقی و ادبیات به عنوان دو فصل جدا نشدنی از دیرباز مورد توجه خاص قرار گرفته اند با نگاهی به ادبیات کلاسیک ایران در می یابیم که شعرای بزرگ فارسی زبان موسیقی شناس هم بوده اندآن چنان که از ابزارآلات و اصطلاحات موسیقی در اشعارشان برای خلق تصاویر شعری خود بهره می گرفتند. در بررسی اصطلاحات موسیقی در شعر پارسی این اصطلاحات در سه بخش قابل تفکیک و بخش بندی است:1.سازهای موسیقی 2. پرده ها وآهنگ ها 3. اصطلاحات خاص موسیقی. سلمان ساوجی، خاقانی شروانی و خواجوی کرمانی از جمله شاعرانی هستند که در اشعار خود از ابزارآلات و اصطلاحات موسیقی استفاده کرده است.